Вока тайфуна, Караткевіч Уладзімір Сямёнавіч, читать полную версию книги

Помогите раскрутить наш сайт, поставьте ссылку у себя в соц. сети:

Вока тайфуна

Караткевіч Уладзімір Сямёнавіч

— Гляньце, агні цягнуцца да выхаду з бухты, — сказаў Каня. — Ну. — Вясёлкавы які арэол вакол кожнага агня! Ле-едзь прыкметны. А колерам… вось зімой такое кола вакол поўні бывае. Мічману стала ніякавата і нават крыху сорамна. — Агні як агні, — сказаў ён. Бадай што пад вечар будзе вецер. Са снегам. Тут жа ён не пахваліў сябе за сухі тон. — Чаго ж гэта ты, Анатоль, не спіш? — Не спіцца нешта. Ён усміхнуўся так прасветлена і шчасліва, што Дубавец зразумеў: бясссонніца тут і не з'яўлялася. Матросу перашкаджала спаць нейкая вялізная радасць, нейкае лікаванне, што аж распірала яго. І радасць гэтая была з тых, якімі абавязкова неабходна падзяліцца, як бывае неабходна падзяліцца горам. Мічман разумеў гэтую патрэбу ў чужой зацікаўленасці, хаця сам ніколі на такое не пайшоў бы. — Пра дзяўчыну задумаўся? — штучна ўдаўшы гэтую зацікаўленасць, спытаў Сцяпан. Матрос толькі яшчэ шырэй усміхнуўся, непрыкметна схіліўшы галаву. "Чаму гэта людзі, калі яны шчаслівыя, усміхаюцца заўсёды дурнавата, — падумаў мічман. — Вось і гэты. Хаця, што з яго ўзяць? Юнак яшчэ. Амаль дзіця. Я ў яго гады ўжо дзевяць год адплаваў" Ён забыў, што ягонае "плаванне" пачалося, мякка кажучы, супраціўна натуры і здароваму чалавечаму сэнсу.

Книга закрыта по требованию правообладателя.

Комментарии: